I

Jane Carlyle bakte brood en stopte sokken

terwijl haar echtgenoot de trap opliep.

Hij stapte langs haar heen op de door haar

gedweilde treden en verdween uit het zicht.

Ze kon nog net zijn voeten tussen

de balusters van een hogere traparm zien.

Ze hield zijn tempo niet bij. De planken

moesten regelmatig worden geschrobd

of geschuurd of opnieuw worden gevernist.

Schimmel en termieten moesten worden aangepakt,

de spijlen en de dekstukken moesten in de was

worden gezet, de loper moest worden uitgeklopt

en waar nodig versteld, de koperen loperpennen

en traproeden moesten worden gepoetst.

Na een tijd hoorde ze alleen nog zijn voetstappen.

Zij moest beneden blijven om te zorgen

dat alles niet te hard versleet of wegrotte.

Om niet krankzinnig te worden bedacht ze dat

het bakken van een brood van een afstand bezien

misschien van net zoveel waarde was

als Cellini’s bakken van een beeld.

Elizabeth Barrett was invalide en van anderen

afhankelijk. Zij kon de trap op eigen kracht niet op

of af en zat gevangen op haar kamer.

Robert Browning tilde haar op een dag van de sofa

en liep heimelijk met haar het ouderlijk huis uit.

Haar vader wou niet dat ze trouwde.

Hij droeg haar heel voorzichtig verder in zijn hand.

Ze sperde hongerig haar gele snavel open als een trechter

– die was gigantisch in verhouding tot

het minuscule lijfje bedekt met donsveertjes –

en piepte aan één stuk door om wormen.

Zij was beroemder dan hij. Hij was te druk

bezig met haar in leven te houden om nog veel

te kunnen dichten. Hij schreef het meeste na haar dood.

We wachten allemaal op redding.

Maar niet iedereen heeft in nood een traplift.